Ponad trzy miliony lat temu główna aktywność wulkaniczna przeniosła się w centralną część wyspy oraz masyw Anaga. Wytworzył się swego rodzaju grzbietowy łańcuch górski, na którego zboczach miejscami gromadziła się znaczna ilość lawy, tworząc pomiędzy nimi wielkie doliny, takie jak Orotava czy Güímar. Ten etap cechuje szczelinowy charakter wycieków lawowych, głównie bazaltowych.
Zwieńczeniem tego etapu jest wytworzenie się wielkiej środkowej kopuły, wyróżniającej się na tle linearnych tworów nie tylko swoim kształtem, ale także składem z dominującymi trachitami i fonolitami. Koniec tego etapu zbiega się z częściowym zniszczeniem centralnego punktu wyspy, którego szczyt zapadając się utworzył jedną z najbardziej zadziwiających kalder świata: Circo de Las Cañadas. Pierwotna kaldera, rozwinięta z wulkanów tarczowych mogła mieć wówczas nawet 40 km średnicy, a wysokości ok. 4500 m. Istnieje kilka teorii co do genezy powstania Circo de Las Cañadas takich jak: wybuch, erozja, zapadnięcie się i obsunięcie. Za najbardziej prawdopodobną uważa się hipotezę, według której zapadnięcie się masywu było czynnikiem warunkującym powstanie kaldery z dwiema subkalderami – wschodnią i zachodnią – powstałymi w wyniku zatorów i zapaści, rozdzielonymi skałami Roques de García. Następnie w północnej części kaldery Las Cañadas utworzył się robiący ogromne wrażenie stratowulkan Teide – Pico Viejo. Wspomniane stratowulkan i kaldera stanowią dwa najważniejsze elementy parku narodowego.
Przeprowadzone w ostatnich latach badania geologiczne potwierdziły hipotezę z 1962 roku autorstwa, pochodzącego z Teneryfy geologa i geografa Telesforo Bravo. Zakładała ona, że zarówno Las Cañadas del Teide jak i doliny Orotava czy Güímar, to zagłębienia spowodowane wielkimi (ponad 100 km3) osunięciami grawitacyjnymi fragmentu wyspy. Wyniki badań pozwalają na datowanie powstania doliny Güímar na 0,8 miliona lat temu, doliny Orotava na pół miliona lat temu a powstanie Las Cañadas del Teide na około 0,17 miliona lat temu.