Na obszarze wielkiej kaldery Las Cañadas del Teide (16 x 9 km) wulkanizm daje o sobie znać również w czasach historycznych. Pierwsi rdzenni mieszkańcy wyspy Guanczowie (los Guanches) z pewnością byli świadkami wcześniejszych wybuchów wulkanów, które nie zostały jednak uznane za historyczne z powodu braku wzmianki o nich w dokumentach piśmienniczych.
• 1492 r. – Boca Congrejo.
• 1704 r.-1705 r. – wybuch o charakterze erupcji szczelinowej, z trzema odrębnymi źródłami emisji – Siete Fuentes, Fasnia i Montaña de Las Arenas, o łącznej długości szczeliny wynoszącej blisko 13 km.
• 1706 r. – 8 km na południe od miejscowości Villa de Garachico, rozpoczęła się 5 maja, trwająca 9 dni erupcja wulkanu Montaña Negra. Wśród erupcji historycznych była to jedyna o charakterze miejscowym, doprowadziła do zagłady miasto portowe Garachico i zniszczyła kilka wiosek.
• 1798 r. – erupcja wulkanu Pico Viejo lub Chahorra. To ostatni z historycznych wybuchów wulkanów, które miały miejsce na terenie dzisiejszego Parku Narodowego Teide. Erupcja odbywająca się zboczem Pico Viejo rozpoczęła się 9 czerwca 1798 roku i trwała do 8 września tego samego roku. Lawy z tej erupcji można zobaczyć przy drodze Vilaflor – Chio.
• 1909 r. – erupcja wulkanu Chinyero była ostatnią na Teneryfie. Rozpoczęła się 18 listopada 1909 roku i trwała 10 dni. Początkowe 9 otworów emisji wulkanu zredukowały się do 3 głównych kraterów.